Wij maken gebruik van een gastouder voor de kinderopvang van ons zoontje. Uiteraard ontvangen wij een bijdrage van de staat in de kosten voor de opvang. Dat gebeurt in de vorm van kinderopvangtoeslag. De Belastingdienst keert in 2010 de toeslag iedere maand uit. Dat doen zij op basis van de schatting die ik ze eerder heb gestuurd. Het is een schatting van het aantal uren aan opvang dat we in 2010 nodig dachten te hebben.

Opgeven werkelijke opvang

Inmiddels is die periode voorbij. Nu wil de Belastingdienst weten hoeveel uren we werkelijk gebruik hebben gemaakt van de opvang. Uiteraard vul ik het formulier keurig in en stuur ik het op.

Helaas ben ik één klein dingetje vergeten in te vullen: het huisnummer van de gastouder. Stom, stom stom. Ik weet het. Mea culpa, mea culpa. Maar…

Lees verder →

Onlangs maakten we weer een tripje naar het consultatiebureau. Het was tijd voor een prikje. Gek genoeg moet je nog steeds van die papieren vaccinatiekaarten inleveren. Voor de zekerheid heb ik gevraagd wat we moeten doen als we de kaarten kwijt raken.

Gelukkig! We  hoeven we niets te doen. Alles staat namelijk ook in de computer.

Maar waarom moet ik dan nog steeds die kaarten meenemen?

…

Over deze post: in een serie blogposts, laten we de serie “Babybureaucratie” noemen, neem ik je mee op onze reis. Deze reis brengt ons langs de verschillende organisaties waar wij mee te maken krijgen omdat we een kindje verwachten. In deze serie ga ik in op mogelijke bureaucratie die we tegen gaan komen en de manier waarop wij de dienstverlening van de betreffende organisaties ervaren. Klink hier voor alle posts met de tag babybureaucratie.

Wanneer je je aanmeldt voor kraamzorg vindt er een intake plaats. Dat betekent dat een medewerker van de kraamzorgorganisatie bij je thuis komt om wat vragen te stellen. Een van de onderdelen van het bezoek is de arbo-check. Met een arbocheck wordt gecontroleerd of de slaapkamer voldoet aan de arbo-eisen. (Bijvoorbeeld of het bed op klossen staat.)

In ons geval is de medewerker die deze intake uitvoert echter niet de kraamhulp die ons wordt toegewezen. Dit betekent dat de geschiktheid van de werkplek van de kraamhulp niet wordt beoordeeld door de kraamhulp zelf. Dat is op zijn minst vreemd: het is toch logisch dat de medewerker die het werk uitvoert ook zelf de ruimte controleert waar ze dat moet doen?

Nu is het net alsof je iemand anders je nieuwe schoenen laat passen voordat je ze koopt. Arbeidsdeling kan tot grotere productiviteit leiden, maar is dit niet een stap te ver?

PS: de ‘intaker’ is niet eens in de slaapkamer gekeken om te zien of hij inderdaad aan de eisen voldoet. Wat check je dan precies met een arbo-check? Inderdaad: niets.

Over deze post: in een serie blogposts, laten we de serie “Babybureaucratie” noemen, neem ik je mee op onze reis. Deze reis brengt ons langs de verschillende organisaties waar wij mee te maken krijgen omdat we een kindje verwachten. In deze serie ga ik in op mogelijke bureaucratie die we tegen gaan komen en de manier waarop wij de dienstverlening van de betreffende organisaties ervaren. Klink hier voor alle posts met de tag babybureaucratie.

Het bijschrijven van een kind op de polis van je zorgverzekering gebeurt snel en efficiënt. Een paar dagen nadat ik het BSN van Pieter aan de balie van de zorgverzekeraar meldt ligt de nieuwe (en correcte) polis op de mat. Het is opmerkelijk te constateren dat het aanbrengen van een nieuwe klant kennelijk makkelijker is dan het wijzigen van diensten die ze aan een bestaande klant leveren!

Conclusie: Nieuw is voor de zorgverzekeraar makkelijker dan anders.

Over deze post: in een serie blogposts, laten we de serie “Babybureaucratie” noemen, neem ik je mee op onze reis. Deze reis brengt ons langs de verschillende organisaties waar wij mee te maken krijgen omdat we een kindje verwachten. In deze serie ga ik in op mogelijke bureaucratie die we tegen gaan komen en de manier waarop wij de dienstverlening van de betreffende organisaties ervaren. Klink hier voor alle posts met de tag babybureaucratie.

De dag na de geboorte van Pieter doe ik aangifte bij de gemeente Breda. De baliemedewerker vraagt zijn naam, mijn paspoort, controleert wat gegevens op haar scherm en print vervolgens zijn uittreksel uit een geboorteakte.

Maar voordat ze het uittreksel print, draait ze haar scherm naar me toe: “Kijk, dit wordt zijn Burger Service Nummer. Dat staat niet op de geboorteakte, dat sturen we later op.”

Maar dat BSN heb ik nu nodig. Waarom?

Omdat je je kind ook direct op kunt geven bij de zorgverzekeraar. In het kantoor van de zorgverzekeraar is namelijk een balie waar je, onder andere, kinderen kunt laten bijzetten op de polis. Dat kantoor staat tegenover het stadskantoor, dus het doen van aangifte en aanmelden bij de zorgverzekering gaat in één moeite door.

Het is makkelijk om ook het BSN te hebben zodat je dat niet later nog eens door moet geven aan de zorgverzekeraar.

Uiteindelijk verlaat ik het stadskantoor met een geboorteakte en een post-it met daarop het BSN van mijn zoontje.

De aanmelding bij de zorgverzekering was 10 minuten later ook  een feit, ook al was de baliemedewerker verrast dat ik het BSN al wist!

Over deze post: in een serie blogposts, laten we de serie “Babybureaucratie” noemen, neem ik je mee op onze reis. Deze reis brengt ons langs de verschillende organisaties waar wij mee te maken krijgen omdat we een kindje verwachten. In deze serie ga ik in op mogelijke bureaucratie die we tegen gaan komen en de manier waarop wij de dienstverlening van de betreffende organisaties ervaren. Klink hier voor alle posts met de tag babybureaucratie.

Bemoeihulp is hulp die je wordt opgedrongen. Rond de komst van Pieter zijn er veel hulpverleners / zorgverleners over de vloer geweest. Deze hulpverleners worden (direct of indirect) betaald door de overheid. Daarom zie ik ze als vertegenwoordigers van diezelfde overheid, waarmee de overheid tot achter de voordeur komt.

Een plaats waar ik ze liever niet zie.

Begrijp me goed: dit is geheel vrijwillig. We zijn geen zorgmijders en willen het beste voor de kleine. Maar het zijn zo veel verschillende hulpverleners, dat ik het gevoel heb dat iedereen zich met ons bemoeit. En dat het wordt opgedrongen tot een niveau waarop het bemoeihulp lijkt.

In order of appearance hebben we de volgende personen op bezoek gehad:

• Vertegenwoordiger van gastouderbureau 1 (intake)
• Vertegenwoordiger van gastouderbureau 2 (intake)
• Vertegenwoordiger van de kraamhulporganisatie (intake)
• Verloskundige 1 (tijdens bevalling)
• Kraamhulp 1 (tijdens bevalling)
• Kraamhulp 2 (vanaf de eerste dag na de bevalling, 8 dagen totaal)
• Hielprik en hoortest (1 persoon)
• Verloskundige 2 + stagiaire (eerste controle)
• Verloskundige 3 (tweede controle)
• Verloskundige 2 (derde controle)
• Wijkverpleegkundige (intake + uitleggen wat het consultatiebureau is en doet)

Dit zijn dus 10 verschillende personen die in 11 bezoeken een blik achter de voordeur werpen.

Hoe is het dan nog mogelijk dat er gezinnen zijn die, ondanks al deze aandacht, niet de hulp krijgen die ze nodig hebben?

Hoe kan dat? Zijn dit veel bezoeken of is het juist heel normaal? Kan het niet anders?

Over deze post: in een serie blogposts, laten we de serie “Babybureaucratie” noemen, neem ik je mee op onze reis. Deze reis brengt ons langs de verschillende organisaties waar wij mee te maken krijgen omdat we een kindje verwachten. In deze serie ga ik in op mogelijke bureaucratie die we tegen gaan komen en de manier waarop wij de dienstverlening van de betreffende organisaties ervaren. Klink hier voor alle posts met de tag babybureaucratie.

Om betere zorg te krijgen rond de zwangerschap, zijn we overgestapt naar een andere zorgverzekering. Voor de duidelijkheid: we zijn niet van verzekeraar gewisseld. Dat kan tenslotte alleen maar problemen geven! We hebben alleen een andere verzekering afgesloten.

Polis

Het kostte de zorgverzekeraar maarliefst vijf(!) pogingen om de juiste polis op te sturen! Hieronder een overzicht van de polissen die ze stuurden. Het overzicht bevat de verzenddatum, de personen vermeld op de polis en het jaar waar de polis betrekking op heeft.

• 31 oktober, beiden op de polis, betrekking op 2010;
• 20 nov, beiden op de polis, betrekking op 2010;
• 23 nov, alleen Peter op de polis, betrekking 2010;
• 23 nov, beiden op de polis, betrekking op 2009;
• 13 jan, beiden op de polis, polis betrekking 2010.

Het is goed voor te stellen dat je hiervan in de war raakt. Zeker omdat je maar een keer per jaar kunt wisselen en het dus belangrijk is dat het overstappen goed verloopt.

PS: Eerder schreef ik al over de manier waarop de ziektekostenverzekeraar DigiD gebruikt om wijzigingen door te geven.

Over deze post: in een serie blogposts, laten we de serie “Babybureaucratie” noemen, neem ik je mee op onze reis. Deze reis brengt ons langs de verschillende organisaties waar wij mee te maken krijgen omdat we een kindje verwachten. In deze serie ga ik in op mogelijke bureaucratie die we tegen gaan komen en de manier waarop wij de dienstverlening van de betreffende organisaties ervaren. Klink hier voor alle posts met de tag babybureaucratie.

Insurance (c) ukskydiver.co.uk

Omdat er een kleine aankomt hebben we aan het einde van 2009 een andere ziektekostenverzekering genomen. Bij onze ziektekostenverzekeraar kun je de wijzigingen via hun website doorgeven. Je moet inloggen met DigiD om dat te doen.

So far so good.

Mijn vrouw en ik staan samen op een polis. Maar toen mijn vrouw de wijziging wilde doorgeven, kon ze dat niet doen met haar DigiD. De polis staat namelijk op mijn naam. Daarom kun je wijzigingen alleen doorgeven met mijn DigiD…

Dat is op zijn minst wat onhandig.

Over deze post: in een serie blogposts, laten we de serie “Babybureaucratie” noemen, neem ik je mee op onze reis. Deze reis brengt ons langs de verschillende organisaties waar wij mee te maken krijgen omdat we een kindje verwachten. In deze serie ga ik in op mogelijke bureaucratie die we tegen gaan komen en de manier waarop wij de dienstverlening van de betreffende organisaties ervaren. Klink hier voor alle posts met de tag babybureaucratie.

Bloed prikken (c) Teleac

Eén van de opdrachten na het eerste bezoek aan de verloskundige was dat er bloed geprikt moet worden. Op naar de prikker!

Op het moment dat we de prikkamer binnenkomen krijgen we gelijk een standje van de vrouw die het bloed afneemt. We waren vergeten onze naam- / adres- / woonplaats- gegevens in te vullen op het prikformulier. Dat stond vermeld op een scheefhangend bordje bij de ingang. Het is namelijk niet de bedoeling dat de vrouw die het bloed afneemt dit ook nog eens in moet vullen.

In onze naïviteit zijn we ervan uitgegaan dat de NAW-gegevens al op het formulier voorgedrukt waren. Deze gegevens zijn bij het eerste bezoek aan de verloskundige al ingevoerd in het systeem. Dan verwacht je dat die gegevens ook ergens voor gebruikt worden. Bovendien heeft de verloskundige zelf nog wat ingevuld op het formulier. Waarom dan niet ook gelijk de NAW-gegevens invullen?

Het prikken was zo gebeurd en een paar dagen later lag er dan ook een envelop op de mat. In de envelop zat en plastic kaartje met daarop een aantal bloed-gerelateerde termen. De termen klinken voor ons vaag bekend, maar daar is dan ook alles mee gezegd. In de envelop zat geen bief met uitleg.

Gelukkig kunnen we via Google snel achterhalen wat er op het kaartje staat, maar een briefje met een korte uitleg was wel zo netjes geweest!

Over deze post: in een serie blogposts, laten we de serie “Babybureaucratie” noemen, neem ik je mee op onze reis. Deze reis brengt ons langs de verschillende organisaties waar wij mee te maken krijgen omdat we een kindje verwachten. In deze serie ga ik in op mogelijke bureaucratie die we tegen gaan komen en de manier waarop wij de dienstverlening van de betreffende organisaties ervaren. Klink hier voor alle posts met de tag babybureaucratie.

(C) Ambijans blog

Een nieuwe wereldburger heeft opvang nodig. Vroeger was het gebruikelijker dat de vrouw stopte met werken om voor de kinderen te zorgen, maar tegenwoordig blijft de vrouw vaak gewoon werken. Zo ook bij ons. Natuurlijk kan je zo’n kleine niet alleen laten en daarom zijn we begonnen met het regelen van kinderopvang.

Digitaal aanvragen

Een aanvraag voor kinderopvang kan via een formulier op internet worden ingediend. Dat is pas service! Braaf doorlopen we het formulier en beantwoorden we alle vragen die op het formulier staan. We verzenden de aanvraag en wachten vol spanning op antwoord.

Een paar dagen later word ik gebeld. De kinderopvang. De vraag is even simpel als verbluffend: “Wat wilt u?”

Netjes leg ik uit dat er een kind op komst is en dat we op zoek zijn naar kinderopvang. Ik herhaal een aantal antwoorden die we op het formulier hebben ingevuld. Deze worden door de mevrouw aan de andere kant van de lijn nauwkeurig genoteerd.

Daarna vertelt ze me dat het goed is dat we nu al begonnen zijn met het zoeken naar opvang. Onze wensen zijn namelijk wat lastig (we willen een flexibele vorm van opvang), dus je kunt niet vroeg genoeg beginnen met het zoeken van een gastouder. Kortom: er is haast bij en ze laat me terugbellen. De collega die ‘er over gaat’ is namelijk niet aanwezig.

Dit was een raar gesprek en wel om twee redenen. De eerste reden is dat het antwoord op alle vragen terug te vinden is in het formulier dat eerder al is ingevuld. De tweede reden is dat ze een medewerker laten bellen die er niet over gaat.

Dus, voor de volgende keer, beste mevrouw: lees het formulier en bel vooral niet zelf!

…kunnen jullie ons eigenlijk wel helpen?

Anyway, na twee weken heeft ‘de collega die er over gaat’ nog steeds niet teruggebeld. Daarom bel ik zelf terug. Nadat ik de verplichte excuses heb aangehoord, maken we een afspraak voor 4 januari.

Een week later bellen ze weer: de afspraak van 4 januari kan niet doorgaan. Of we ook op de 29e kunnen. Wat ons betreft is dat geen probleem, maar was het niet zo dat jullie de tijd hard nodig hebben om geschikte gastouders te vinden? Er was toch haast bij?

Het antwoord is weer even simpel als verbluffend: “Het wordt hoe dan ook lastig. Je kunt jezelf het beste ook bij andere bureaus inschrijven.”

WAT? Komen ze daar echt nu pas mee? Dat weten ze toch ook aan het begin al te vertellen? En waarom staat dat dan niet gewoon op de website?

Het begon erg mooi met het online aanvragen, maar het proces dat daarop volgt is ronduit belabberd:

• informatie wordt dubbel uitgevraagd;
• de verkeerde medewerkers bellen op;
• afspraken worden verzet;
• de aangeboden dienst is waarschijnlijk toch niet beschikbaar.

Over deze post: in een serie blogposts, laten we de serie “Babybureaucratie” noemen, neem ik je mee op onze reis. Deze reis brengt ons langs de verschillende organisaties waar wij mee te maken krijgen omdat we een kindje verwachten. In deze serie ga ik in op mogelijke bureaucratie die we tegen gaan komen en de manier waarop wij de dienstverlening van de betreffende organisaties ervaren. Klink hier voor alle posts met de tag babybureaucratie.