Onlangs was ik bij een bijeenkomst waar de eerste stappen werden gezet naar een samenwerking tussen zeven gemeenten en ruim tien zorgaanbieders.

Een van de deelnemers maakte de opmerking dat: “Gezien het huidige systeem, met de huidige organisaties, het onmogelijk is hulpverlening volgens het principe “één kind, één gezin, één plan” te realiseren.” Nog geen vijf minuten later hoor ik iemand anders zeggen: “…dat het niet de bedoeling is dat er organisaties gaan verdwijnen.”

Je zou verwachten dat één van deze uitspraken al goed is voor een flinke discussie. Die discussie verwacht je helemaal wanneer deelnemers deze tegenstrijdige uitspraken binnen nog geen vijf minuten doen, want wat mij betreft is het wel degelijk de bedoeling dat er organisaties uit het systeem verdwijnen.

Maar de discussie blijft uit.

En als er zelfs geen kleine discussie komt, is verandering nog ver weg. Laat staan een verandering in het systeem waarop het zorgaanbod is georganiseerd. Eén kind, één gezin, één plan blijft in dit geval voorlopig een onbereikbaar ideaal.